Mw. S liposuctie buik
Al jaren en jaren zat ik met die buik… die buik die ook nog helemaal niet bij de rest van m’n lichaam paste vond ik. Zelfs in de tijd dat ik tegen het magere aan zat was er nog steeds die buik.
Ik praatte op mezelf in: je hebt 4 kinderen gebaard (waaronder een tweeling van 6 en 7 pond), je bent door de overgang wat ook al niet bevorderlijk is voor je figuur, en ouder worden is nou eenmaal wel leuk maar niet mooi.
Maar dat hielp niet, ik zag die buik, ik voelde hem en ik schaamde me ervoor, dacht dat iedereen er naar keek en wat ik ook probeerde (en dat was heel wat) ik kreeg hem niet weg.
Trek je een jeans aan, hangt er zo’n kwab overheen, getailleerde kleding kon ik helemaal wel vergeten en toen m’n –licht dementerende- moeder vroeg: ‘en wanneer komt de baby’, was de maat vol.
Ik ging via het internet onderzoek doen en kwam uit bij de Bergman kliniek, om precies te zijn bij Dr. Stevens voor een eerste consult. Een lekker flitsende arts met een heel serieuze ondertoon die er duidelijk plezier in heeft een mooi staaltje werk af te leveren was m’n eerste indruk. ‘Wat kan ik voor je doen’ vroeg hij en ik liet zien wat hij voor me kon doen. ‘Ja, dat hoort daar feitelijk niet te zitten’ zei hij en wees precies de streek aan die mij zo ongelukkig maakte. Abnormale vetophoping noemde hij het en zo zag het er in mijn ogen ook al jaren uit. Dat kon met liposculpture ingrijpend worden verbeterd. Ik hoefde geen correctie want m’n huid is nog sterk.
Ik heb meteen een afspraak gemaakt en kon korte tijd later komen voor de behandeling.
Nou ja dan heb je natuurlijk de zenuwen die je altijd hebt als je onder narcose moet en er gesleuteld gaat worden, maar vlak voor de operatie kwam Dr. Stevens in z’n OK kleren me nog even moed inspreken en verzekerde me dat hij er iets moois van zou maken.
Toen ik wakker werd kreeg ik meteen een strakke elastische gordel om en kon ik met enige do’s en dont’s naar huis. De volgende dag ging ik m’n verband wisselen en zag ik meteen dat ‘het’ weg was! Bont en blauw en zelfs zwart waren m’n buik en flanken en uit de gaatjes liep wat wondvocht maar ‘het’ was weg! Ik had erge pijn, erger dan ik verwachtte en toen ik na een week weer probeerde te werken stuurde m’n directeur nadat hij het een uurtje aangezien had weer naar huis, waar ik erg dankbaar voor was…. Later legde Dr. Stevens uit dat de napijn vermoedelijk iets te maken had met de tweelingzwangerschap en het feit dat ik twee buikoperaties heb ondergaan toen ik veel jonger was.
Ik was de eerste weken na de ingreep erg gehecht aan die elastische gordel omdat die een lekker stevig gevoel geeft en daardoor je bewegingsvrijheid vergroot. Daarna kocht ik strakke corrigerende hemdjes om dat gevoel van stevigheid te houden.
Wat ik ook na een dag of 8 heel trouw ging doen was masseren. Er zaten in het begin harde plekken in m’n buik en die moest ik van de verpleegkundige masseren. Dat was aanvankelijk geen pretje maar ik masseerde toch door de pijn heen. Met lekker ruikende olie zodat je er gemakkelijk overheen glijdt.
Vier weken na de ingreep stond ik in zo’n strak hemdje en een rok in de slaapkamer en zag m’n man naar me kijken. ‘Tjee, je lijkt wel weer een meisje!’ zei hij verrukt.
M’n dochters, zusjes, vriendinnen zagen het verschil direct en vonden het een enorme verbetering.
Ik ben nu twee maanden verder, net voor de laatste controle geweest en ik ben superblij met het resultaat. Dr. Stevens zei dat hij trots op me was maar die credits verdient hij! Hoewel hij wel zei dat dat masseren bijdraagt aan een mooi eindresultaat. Ik heb weer een taille en een normale buik en als ik een jeans aantrek hangt er geen kwab overheen en dat heeft hij zo mooi voor me gedaan!
Conclusie: het heeft me een hoop geld gekost en ik ben er aardig beroerd van geweest… en ik zou het zo weer over doen want het resultaat is geweldig!
