Ooglid correctie bij Gewoon mooier
Herkent u dit? In je mailbox een nieuwsbrief van RTL.
Normaal een vluchtige blik en weg ermee maar dit keer viel mijn oog op een oproep.
Gewoon mooier, een programma op tv. Waar kandidaten voor worden gezocht.
Ach, wat moet je ermee maar hoe vaak had ik niet voor de spiegel gestaan, mezelf afvragend hoe ik er uit zou zien zonder die lelijke wallen onder mijn ogen.
Niet omdat ik er per se jonger uit wilde zien of zo maar ik kende mezelf niet eens zonder. Vanaf relatief jonge leeftijd had ik ze al en ze gaven me altijd een vermoeide uitstraling. Dus in enkele klikken het aanvraagformulier ingevuld en na en met een toch nog twijfelende beweging de verzendknop ingedrukt. Ach, wat was nou toch de kans op uitverkiezing en november was nog zo’n eind weg. Tegen die tijd zou ik wel verder kijken. Maanden verstrijken tot plots een telefoontje; Hallo met Belinda van IDTV, het is wel kort dag maar kun je vrijdag ( 13 nov ) naar het MCS in Den Haag komen voor een gesprek. Enigszins verrast zeg ik ja en bedenk tegelijk o jee wat nu maar goed ik ga. Vrijdag word ik hartelijk ontvangen door Anika en blijk ik bij de laatste 5 kandidaten te zitten. Allereerst naar de dokter en ik denk nu word het menens. Ook bij hem een hartelijk welkom en de korte maar duidelijke uitleg stelt me op Mn gemak en geeft me in elk geval het gevoel dat de reden waarom ik mij heb aangemeld geen loze is en er beslist iets aan te doen is. Enig bijkomend puntje; niet alleen de wallen worden aangepakt maar om het natuurlijk evenwicht niet te verstoren moeten eigenlijk ook de bovenoogleden worden gedaan is het advies van de dokter.
Zelf had ik daar nooit bij stilgestaan maar ik begrijp de redenering erachter. Terug in de wachtkamer begin ik toch te twijfelen; moet ik dit wel echt laten gebeuren en wat zal mijn omgeving er wel niet van vinden want ja je laten “verbouwen” is niet iets wat in mijn familie- of kennissenkring gemeengoed is. Aan de andere kant, het gaat om mijn gevoel en het is de kans van mijn leven ofwel nu of nooit. Uiteindelijk was dit toch iets wat ik altijd al had gewild. Anika kwam binnen en verstoorde mijn gedachten. In het daaropvolgende gesprek werd het voor mij al snel duidelijk. De dokter vond mij de meest geschikte kandidaat en ook al werd er niets toegezegd ik kreeg het gevoel dat alleen ikzelf de operatie nog kon tegenhouden. Mijn gevoel bleek juist en halverwege de week kwam het telefoontje dat ik 24 november geopereerd zou worden. Nou daar stond ik dan; binnen een week van niets naar alles. De operatie ging door en nog wel op televisie ook. Een bizarre gewaarwording. De dag van opereren verliep in een zeer gemoedelijke sfeer. Aardige mensen van de televisieploeg en de opnames verliepen dan ook vlot en zonder onderbrekingen. De dokter kwam nog even langs voor de laatste details en gelukkig voor mij was er die oplettende anesthesist die me behoedde voor een flater op tv. Abusievelijk lag er een roze operatiemutsje voor me klaar en dat kon toch met al die camera’s niet echt de bedoeling zijn. Hij kon zich de opmerkingen, van bijvoorbeeld mijn collega’s, wel voor de geest halen. Na twee uurtjes narcose werd ik (al zingend) wakker en voelde me eigenlijk wel goed. Twee koude kompressen drukten op mijn ogen maar ik had geen pijn of zo. Wel dacht ik nu is het gebeurd hoe zal ik eruit zien? Ben ik nog wel dezelfde? Weer twee uur verder kon ik voor het eerst met samengeknepen ogen in de spiegel kijken en wat ik zag viel niet tegen. Ik vreesde twee hele blauwe en dichte ogen maar het viel mee. Pijn had ik ook niet erg alleen het licht was moeilijk te verdragen maar als je je ogen dicht houd heb je daar niet zoveel last van. De eerste dagen na de operatie werd het, zoals voorspeld, wel dikker en blauwer maar goed koelen en wat medicatie hielpen goed. Het genezingsproces verloopt dan ook zeer voorspoedig en op het moment dat ik dit schrijf is er een week verstreken en zijn de hechtingen verwijderd. Ondanks dat mijn gezicht nog enigszins opgezet aanvoelt kan ik nu al met tevredenheid in de spiegel kijken. We zijn pas een week verder en het ziet er al zoveel beter uit dan voorheen en ik ben blij dat ik deze stap heb durven zetten. Ook de reacties om me heen zijn positief en de grote confrontaties, bv. Op mijn werk, moeten nog komen. Maar ik zie ze met vertrouwen tegemoet.
Groetjes
Peter
