Mevrouw K krijgt een hals-facelift en lipofilling
In september 2013 stapte ik spontaan de praktijk van Dr. Stevens (Bergman Kliniek Den Haag) binnen met de vraag of ik in aanmerking kon komen voor een halsfacelift. Mijn man was 2 jaar geleden overleden en de verdrietsporen waren duidelijk op mijn gezicht te lezen.
Hoewel ik geen erg hoge verwachtingen had, was mijn grootste wens dat de diepe rouwplooien rondom mijn neus en mond uit mijn gezicht zouden verdwijnen. Ik had een spaarpotje dat destijds eigenlijk bedoeld was voor een levertransplantatie in het buitenland van mijn man, maar deze had op het laatste moment van de zware operatie afgezien omdat hij daar inmiddels te zwak voor was geworden; snel daarna overleed hij. Het was een emotionele dag wetende dat ik dat spaargeld nu voor mijzelf ging gebruiken.
Op de dag van de operatie was ik afgeleid door de Spaans sprekende anesthesist en ik lag gezellig over vakanties te babbelen, toen de narcose werd ingeleid. Ik was absoluut niet misselijk nadat ik na 3 uur uit de operatie bijkwam, iets waar ik mij het meeste zorgen om had gemaakt. Ik kreeg een beschuitje met een kopje thee en weldra was ik met mijn Ipad fotoÕs van mijzelf aan het maken. Het zag er allemaal niet gek uit, vond ik. Ik was vooral gebiologeerd door de schitterende minuscuul kleine hechtingsteekjes bij mijn oor die Dr. Stevens had aangebracht. Ik was er toen al van overtuigd dat ik aan deze operatie geen lelijke littekens zou overhouden.
De eerste twee weken na de operatie zijn mij erg meegevallen. Ik heb alleen de eerste vier dagen paracetamol geslikt en mijn gezicht met diepvries erwtjes gekoeld. Veel slapen hielp natuurlijk ook, want de uitdrukking Ô schone slaapsterÕ bestaat niet voor niets. Ò Wat geneest het lichaam snelÓ , dacht ik nog toen de hechtingdraadjes en krammetjes er na ongeveer een week uitgingen en ik vervolgens na twee weken zonder halskraag buiten liep te winkelen. Ik voelde mij als een echte filmster met mijn dikke zonnebril en zorgvuldig met creme gecamoufleerde gezicht.
