Lipofilling met groeifactoren, vrouw (60)
Wens: Jarenlang zag ik er leuk uit, maar vanaf mijn 50e ging het bergafwaarts, uiterlijk althans. Ik werd dikker en het uiterlijk deerde me allemaal niet meer zozeer. Het ging toch om de inhoud! Totdat ik in 2010 kanker kreeg en - wonder boven wonder - daarvan 'genas', althans ik ben een van de 43% die Êna de 5 jaars datum nog leeft, zonder enig recidief!
Ik voelde me gelukkig dat ik er nog was, en het werd het begin van een ommekeer. Alsof je het leven weer ontdekt hebt. Ik ging bewust afvallen en wilde er gezonder uitzien en gezonder leven. De kanker en behandelingen hadden erin gehakt. Maar wat gebeurde? Nadat ik tig kilo's was afgevallen, had ik verwacht er weer uit te gaan zien zoals ik er rond mijn 50e uitzag, maar in plaats daarvan kreeg ik (zonder glimlach) een uiterst treurig gezicht. Alles was plots gaan hangen! Ik moest denken aan die geweldige quote "Inside every older person there is young person wondering what the hell happened!?" Dat was precies zoals ik me voelde. Het leek een vreemde die me aankeek. Wie was die oude vrouw? Wanneer was dat gebeurd? Had ik liggen slapen? En ik, die altijd te zwaard was getreden tegen degenen die wat aan zich lieten verbouwen (wat een nonsens, en je moest tevreden zijn), zat plots op internet te kijken naar de mogelijkheden om iets aan die treurige uitdrukking te laten doen. Het maakte me wat deemoediger ten aanzien van Marijke Helwegen en alle anderen.
Ervaring: Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en allereerst een ooglift (boven en onder) laten doen. Wat een verschil!!! Weer een open blik! Maar wie eenmaal begint zij gewaarschuwd: is het ene opgeknapt, vind je het andere weer niet mooi. Dus na veel wikken en wegen (het is uiteindelijk medisch volkomen onnoodzakelijk en niet zonder risico) aansluitend toch een mini facelift (macs-lift) laten doen. Prachtig. Ik was verrukt van het resultaat. Er waren jaren van me weggesneden. Ik zag er weer uit zoals rond mijn 45-50 (ik was 60).
Maar toch... nadat alles na zo'n driekwart jaar geslonken en gesetteld was, zag ik nog steeds iets van die treurige blik. Wat ik vergat was dat je wel de 'hang' uit je gezicht kunt laten verdwijnen, maar het volume van je jeugd komt nooit terug. Ik zag nog steeds holtes op mijn konen en in de wangen. Het "spekkige" van je jeugdige huid is verdwenen. Ik had eerder al gelezen over lipofilling. Het leek me de meest 'natuurlijke' weg om je gezicht wat meer volume te geven. Ik had het boek van Mylene de la Haye gekocht en haar optreden bij Pauw en Witteman gezien. Wat een prachtige vrouw! Dat was ze al voor de ingreep, maar ze was subtiel veranderd, 'verjongd', zonder een raar gezicht te krijgen. Dat wilde ik ook. Dus ik koos voor de pionier op het gebied van lipofilling in Nederland: Dr. Jeroen Stevens.
Een behandeling waarvan ik dacht 'dat stelt niets voor!', maar die me van alle drie de zaken die ik heb laten doen het meeste tegenviel. De liposuctie van de benen was erg onprettig (aardig uitgedrukt) en had ik het geweten, ik had direct voor anesthesie geopteerd. En ook het vullen van de plekken in het gezicht voelde aan alsof de slager bezig was. Oh Heer!!!!! Waar was ik aan begonnen!!!?? Dat was mijn allereerste gedachte toen ik na de gehele operatie een blik in de spiegel wierp, het verdovingsvocht gemengd met bloed nog langs de benen in mijn witte Bergman pantoffeltjes lopend. Alsof iemand me 's nachts te pakken had gehad in een donker steegje! Plots vond ik dat ik er voorheen toch geweldig had uitgezien en dat ik dit helemaal niet had hoeven laten doen!! Die gedachte heeft de eerste twee weken na de ingreep stevig huisgehouden bij me. Maar daarna zag ik de verbetering.
Er zit net wat meer volume in mijn gezicht, zonder dat ik er vreemd uitzie. Ik ben ook niet 20 jaar jonger geworden. Dat zou niet passen. Ik ben er net wat voller en daardoor beter gaan uitzien, met rimpels. Ik vind het prachtig geworden. Ik ben een oudere versie van mijn eigen 40 geworden. En niet langer die vreemde vrouw die ik niet echt meer herkende.
