Hals-facelift met lipofilling
Wens.
“Wat is dat oma?” vroeg mijn kleindochter van 3, wijzend op mijn huidoverschot in mijn hals. “Dat is oma’s barcode” flapte ik er uit en gaf zo mijn eigen variant op Roodkapje. Maar daarmee legde ze niet alleen de vinger op de hals, maar ook op de zere plek. Want al heel lang irriteerde ik mij daar verschrikkelijk aan.
De verslapte kaaklijn met de beruchte hamsterwangen en verticale huidplooien van de kin naar de hals, nogal rommelig. En dan zo’n koppie wat alsmaar magerder leek te worden. Al met al een beetje armoedige uitstraling. Vooral dat laatste, daar wilde ik graag van af. Maar ik wilde geen geopereerd gezicht. Ik hoefde echt niet mooi en jong, maar wel heel graag leuk oud.
Besluitvorming
Begin 2006 had ik al eens de kaaklijn aan laten pakken met een zg. S lift. Een ingreep onder locale verdoving waar ik heel snel van herstelde. Het resultaat was subtiel maar goed. Maar al heel snel kwamen toch de hamsterwangen weer te voorschijn en de hals was nog steeds zeer rommelig, want daar was niets aan veranderd natuurlijk. Stevens maakte de vergelijking van een keuken die wel is gewit, maar niet de woonkamer.
Tja, als je dan toch gaat witten… en zo besloot ik U-lift à la Stevens te nemen in combinatie met lipofilling. Want ik begreep wel dat met enkel een lift de holle oogkassen en holle wangen eerder geaccentueerd zouden worden dan weggewerkt. Ik heb er lang over nagedacht, want ik vond het een grote ingreep. Narcose, liposuctie van de benen op verschillende plekken, halsfacelift, inspuiten van vet in het gezicht op diverse plekken met een permanent effect, dus het moest wel in een keer goed zijn. Dan nog de herstelperiode, de organisatie er omheen van werk etc. Na diverse gesprekken met Stevens (zeg maar dokter van Onverstoorbaar en Geduld) was ik op een gegeven moment wel rond met de zaak. Ik ging het doen.
Maar er was wat mij betreft nog een hobbel te nemen. Vanuit de achterban, te weten een mannenhuishouden kreeg ik niet echt tegengas, maar zeker geen aanmoediging of begrip. Dus ik wist dat dit een solo happening ging worden, waar ik me ook mentaal op moest voorbereiden. Ik hoor of lees hier nooit iets over en vraag me af hoe dat bij anderen gaat.
Evaluatie ingreep
Op donderdag 9 oktober 2008 was het dan zover. Tegen de narcose zag ik als slechte slaper niet op, eigenlijk wel heerlijk. Bij het ontwaken had ik direct het gevoel dat ik alleen maar uit “hoofd” bestond. Dat is niet zo vreemd als je bedenkt hoe ingepakt je bent. Ook nog voorzien van twee drains. Verder werd ik onrustig van het gevoel van een strakke band in mijn hals. De verpleging had het snel in de gaten en gaven mij er een pilletje voor. Wederom heerlijk geslapen. ’s Morgens gingen de drains er uit en een deel van het verband. Maar daarvoor in de plaats krijg je dan wel weer een leuk Formule 1 kapje. Eind van de ochtend op naar huis met de afspraak na 5 dagen terug te komen om de hechtingen er uit te halen.
Het liep echter anders. Ik kreeg enorme vochtophopingen achter en onder mijn oren in de hals. Ik zag er uit als een groene blaaskikker en dan een uit de Oekraïne. Ik had even geen zin in visite. Direct na het weekend heb ik gebeld. Ik moest meteen naar de Binckhorst komen. De controlearts deed een punctie. Ik moest alert zijn op de kleur van het vocht en of ik verhoging had. Dat was allemaal in orde maar het vocht bleef maar komen. Op de zesde dag kreeg ik mijn tweede punctie. Bij die gelegenheid ook Stevens gesproken. Hij maakt foto’s van mijn Teletubbie hoofd. Ik kreeg in totaal 4 keer een punctie binnen twee weken. Inmiddels waren ook alle hechtingen en nietjes verwijderd. De laatste keer spraken we af dat ik pas na 6 weken terug hoefde komen. Maar de volgende ochtend was het alweer mis. Toen ik wakker werd was mijn kussen nat en het vocht liep gewoon uit de incisies achter mijn oren. Weer gebeld met Medisch Centrum Scheveningen. Het kon geen kwaad, was zelfs gunstig en ik kreeg het advies het vocht zelf voorzichtig uit de wondjes te strijken. Dit heb ik ruim 5 weken gedaan. Ik stond een paar keer per dag boven de wastafel en “tapte” het vocht af en het liep letterlijk met een straal in de wastafel. Ik vond het een enorm getob in mijn eentje. Het vocht werd iedere dag een beetje minder en lichter van kleur. Er begonnen zich korsten te vormen. Het zag er smerig uit en het stonk. Het hele gebied achter en onder de oren zag er raar uit. Dikke, stugge huidplooien, rare bulten. Ik maakte mij zorgen over het feit dat de incisies eigenlijk niet dicht waren, en of het wel mooi zou helen. Dit in tegenstelling tot de incisie voor mijn oren. Die genazen prachtig. Ook de zwellingen en blauwe plekken in mijn gezicht als gevolg van de lipofilling waren zo goed als verdwenen.
Los van een hoop gedoe had ik ook echt pijn. Een scherpe, brandende pijn in de spieren aan de zijkant van mijn hals. Ze voelden aan als stalen kabels. En verder een enorm strak en stijf gevoel in het totaal gebied, waardoor ik mijn hoofd niet goed kon draaien. Bij normaal herstel kun je na een paar weken weer sociaal functioneren. Daar was bij mij geen sprake van. Zo af en toe voelde ik mij behoorlijk op mijzelf teruggeworpen.
Toen ik weer bij de controlearts kwam hebben we de balans opgemaakt. Ik vond het heel prettig dat hij er niet om heen draaide. Dat hij gewoon eerlijk zei dat ik dikke pech had met deze complicatie. Het lichaam reageert door heel veel bindweefselvorming. Mijn herstelperiode zou veel langer duren, ik moest rekening houden met 6 tot 9 maanden. Ik moest het gebied dagelijks masseren en voorzichtig de spieroefeningen opbouwen. Dat bericht kwam er wel even in. Ik sprak mezelf maar moed in door te bedenken dat ik dan misschien wel pech had, maar ook het geluk dat ik lang haar had, dus de boel kon bedekken. Verder werk ik als zelfstandige, dus ik kon mijn eigen agenda en tempo aanhouden.
3 maanden na de operatie had ik weer een consult bij dokter Stevens. Ook hij erkende dat ik vette pech heb gehad en dat deed me goed. Ik kreeg in de hals corticosteroïden injecties die meteen effect hadden. Na 8 weken werd dit nogmaals herhaald. Vanaf dat moment ging het een stuk beter. Ik was van de pijn af, kon mijn hoofd weer goed bewegen en het gebied begon er acceptabel uit te zien en voelde weer zachter aan. Zo af en toe stak ik mijn haar weer op. Inmiddels krijgen patiënten direct na deze ingreep de eerste 5 dagen een brace om hun nek. Door het bewegen in het begin te minimaliseren hoopt men dit soort problemen te voorkomen.
Uiteindelijk resultaat
Bij al dit gedoe zou je bijna vergeten dat het allemaal ergens om begonnen was. Ik ben nu een half jaar verder. Het effect van de U-lift komt het best “en profil” tot zijn recht. Er zit nog een klein verkleefd gebied, zeg maar “streepjescode” van de kin naar de hals.
De lipofilling is op veel plaatsen in het gezicht toegepast. Op de ene plek is het beter aangeslagen dan op de andere. In de onderste helft van het gelaat schijnt nog wat resterend bindweefsel te zitten en de verdikking ziet er wat onnatuurlijk uit. Dit zou dus in de loop van de tijd weg moeten trekken. De bovenste helft van het gelaat heeft het meeste effect. Met name rond de jukbeenderen en onder de ogen is het heel mooi en heel natuurlijk geworden. Dat heft de “armoedige” uitstraling voor een goed deel op.
Tip: meer tussentijds contact bij complicatie. In mijn geval zou ik het fijn gevonden hebben in de eerste zes weken een maal per week even telefonisch contact gehad te hebben met een beetje peptalk.
