Een subtiele vergroting, net dat beetje meer volume.
Wens: Een borstvergroting. Eigenlijk best wel een taboe. En als je aan een borstvergroting denkt dan denk je vaak aan de borsten waarvan je ziet dat ze nep zijn. Dat was niet wat ik wilde. Dat past niet bij mij. Maar met een beetje meer zou ik wel heel blij worden..
Ik had altijd gehoopt dat dat beetje meer nog zou komen, maar door een allergie dieet was het tegendeel waar. Dat beetje meer, werd een beetje minder. Het idee van een borstvergroting zat vanaf toen in mijn hoofd en ik heb er soms over nagedacht. Ik ben naar een consult gegaan. Gewoon, om eens te kijken wat dat nou eigenlijk precies inhoudt en wat er allemaal kan. Ik kwam bij de Bergman Kliniek bij dr. Stevens terecht. Een vriendelijke man, die duidelijk wist waar hij het over had. De vanzelfsprekendheid en expertise waarmee hij over dit onderwerp sprak was heel fijn! Het zorgde er bij mij voor dat ik hier open kon praten over mijn wensen en idee‘n en hier echt met elke vraag terecht kon. Ik heb wat protheses gepast en vond het vooral erg wennen. Ik ben altijd heel blij geweest met de vorm van mijn borsten, ik wilde graag meer volume. Van het meisjesachtige af en naar de zekerheid van een vrouw. Het verandert niet alleen je lichaam, maar ook je zelfbeeld en dus je uitstraling, maar met die gekke protheses in je shirt voel je je toch wat ongemakkelijk.
Na het eerste consult was ik erg enthousiast. Toch had ik nog heel veel twijfels: Wat vind ik er nou echt van? Past dit bij mij? Wil ik dit als een onderdeel van mij? En ben ik echt zo ontevreden met wat ik nu heb? Het eerlijke antwoord daar op is nee. Ik was niet ontevreden, maar ik zou zeker blijer zijn met meer. Ik vond het ook allemaal heel spannend, iets neps in je lichaam. En dan die maat? Het precieze resultaat is van te voren niet duidelijk, maar straks wel definitief. Het is al moeilijk om kleren te kopen zonder dat je weet hoe het echt staat, laat staan een paar nieuwe borsten die voortaan aan je lichaam vastzitten. En wat zouden mensen denken? Zouden ze het zien? Maar is wat anderen denken het waard om het niet te doen? Nee. Dan zou ik mij namelijk elke dag afvragen hoe het zou zijn als..? Dan zou ik de keuze maken om wat anderen zouden denken. Niet om wat ik wil. Dit is een keuze die ik voor mijzelf, en alleen voor mijzelf zou maken. Ik heb met een paar mensen gepraat die ik dit stukje van mij toevertrouwde en waarvan ik wist dat ik een eerlijke reactie zou krijgen als ik hen zou vertellen wat ik wilde een waarom. Zij reageerden stuk voor stuk super lief en steunde mij helemaal in mijn beslissing. Ze dachten met mij mee en stelde de juiste vragen zodat ik mijn keuze helder kreeg. Bijna een jaar na het eerste consult wist ik wat ik wilde: een subtiele vergroting, net dat beetje meer volume. Ik ben nog een keer op consult geweest en ook nog bij een andere plastisch chirurg. Uiteindelijk voelde ik mij bij dr. Stevens het meest op mijn gemak en begrepen. Tijdens mijn laatste consult heb ik aangegeven dat ik voor een kleine vergroting wilde gaan. Wat ik heel knap vond is dat dr. Stevens goed heeft gepeild of dit echt mijn keuze was, of dat dit mijn bescheidenheid was. Nee, dit past bij mij, ik wist het zeker. En hij zag dat ook.
Ervaring: De dag van de operatie, 8 uur 's ochtends, zo onwerkelijk, maar zo leuk! Ik vind het gek dat ik het woord leuk gebruik, maar dat was echt zo. Ik werd heel hartelijk ontvangen en naar mijn kamer gebracht voor de opname. Iedereen in de kliniek was open en zorgzaam. Dat zorgde er voor dat ik alle vertrouwen had en eigenlijk heel relaxt de operatiekamer in ging. Je gaat liggen, krijgt de narcose toegediend en je zakt weg.. 'Goedemorgen, u mag nu wakker worden'. He? Is het voorbij, is het echt gebeurd? Ik begon te huilen. Dat was de ontlading (en de narcose waar je toch een beetje raar van wordt). De verpleegkundige was heel lief voor mij en ze blijft de hele tijd in de buurt. Toen ik wakker werd was het half 10, het was allemaal zo snel gegaan. Ik denk dat ik toen na een half uur naar mijn eigen kamer terug mocht. Volgens mij heb ik daar voor het eerst onder de dekens gegluurd. Wat gek! En later keek ik nog eens, en nog eens, en nog eens. Wauw. Ik wist nog niet zo goed wat ik er van vond! Het was gebeurd! Ik voelde me moe en lag prima in dat heerlijke bed. Ik kreeg wat te eten en te drinken en af en toe kwamen ze kijken of alles nog goed ging. Aan het einde van de ochtend kreeg ik een sport bh en een elastische band om en mocht ik naar huis. Ik was nog een beetje raar van de narcose, maar wel grappig raar.
Thuis werd er heel lief voor mij gezorgd. Het heeft mij verbaasd hoe snel ik weer dingen kon. Het is wel heel belangrijk dat je echt goed luistert naar het advies wat betreft je armen bewegen. Ik voelde mij af en toe net een tyrannosaurus rex met van die korte armpjes omdat je ze niet echt mag bewegen! Ook heb ik voor en na de operatie extra op mijn voeding gelet zodat mijn lichaam sterk genoeg was om te herstellen. Ik heb een week thuis gezeten en ik ben daarna al weer aan het werk gegaan. Gelukkig kon ik dagen thuis werken en hoefde ik maar 2 keer die week naar kantoor. In de weken daarna merkte ik elke week weer dat ik dingen kon die de week daar voor nog niet lukte. Alles werd steeds minder pijnlijk, al is pijn een groot woord, ik heb namelijk niet echt pijn gehad. Ongemakkelijk misschien. In de eerste week voelde het vooral als spierpijn. Niet gek want je spieren moeten zich natuurlijk oprekken.
In de tweede week begon ik mijn borsten te voelen, met name de huid. Sommige stukjes waren een beetje ongevoelig en andere stukken juist overgevoelig. Ik heb dit tijdens het verpleegkundig spreekuur gevraagd en dat komt door de zwelling en de kneuzing van de zenuwen. Dit trekt langzaamaan weer weg. Op dit moment, 5 weken na de ingreep, kan ik eigenlijk alles weer. Ik let nog wel op met wat ik doe: mijn armen niet te ver boven mijn hoofd, niet te zwaar tillen, etc. Maar ik voel mij geen tyrannosaurus rex meer. Integendeel! Ik voel me mooi en sterk! Ik ben zo blij met het resultaat. Het is precies wat ik voor ogen had en het is heel mooi uitgevoerd. De littekens waren eerst wat rommelig, maar dat hersteld zich vanzelf in een mooie lijn. Ik smeer ze goed in met littekencrme die ik bij de kliniek heb gekregen. De zwelling en ongevoeligheid verschilt per dag, dus daardoor weet ik dat het niet blijvend is. Het is ook nog maar zo kort geleden! Toch is het voor mij al zo normaal en zo natuurlijk. Het is al helemaal 'mij' geworden, waar ik voorheen nog zo over twijfelde. Ik loop er niet mee te koop, maar ik ben er wel heel trots op. Ik ben blij dat ik deze keuze voor mijzelf heb gemaakt en ga er nog heel lang van genieten. Het is alles wat ik er van gehoopt had.
